עמוס9

1 איך האָבּ ראה אֲדֹנָי נצב על מזבח, און ער האָט אמר: נכה! די כַּפְּתּוֹר, אַז די ספים [סף] זאָלן רעש, און זיי בצצ זייערע אַלעמענס רֹאש; און זייער אחרית וועל איך הרגען מיטן חֶרֶב; נישט נוס וועט פוּן זיי אַ נָס, און נישט מלט וועט זיך פוּן זיי אַ פָּלִיט. 2 אַז זיי וועלן זיך חתר אין שְאוֹל, וועט זיי פוּן דאָרטן לקח מייַן יָד, און אַז זיי וועלן עלה אין שָמַיִם, וועל איך זיי פוּן דאָרטן ירד. 3 און אַז זיי וועלן זיך חבאן אויפן שפיץ כַּרמֶל, וועל איך פוּן דאָרטן חפשׂ און זיי לקח, און אַז זיי וועלן זיך סתר פוּן פאַר מייַנע אויגן אויפן קַרְקַע פוּן ים, וועל איך דאָרטן צוה דער נָחָש, און זי וועט זיי נָשַךְ. 4 און אַז זיי וועלן הלך אין שְבִי פאַר זייערע פייַנט, וועל איך דאָרטן צוה דער חֶרֶב, און זי וועט זיי הרגען, און איך וועל שׂים אויף זיי מייַן אויג צום הָרָע און נישט צום טוֹבָה. 5 וואָרעם אֲדֹנָי ה' צבאות איז דער וואָס נגע אָן הָאָרֶץ און זי מוג זיך, און כּל יוֹשבים אויף איר אבל; און זי עלה זיך אין גאַנצן ווי דער יאֹר, און שקע זיך ווי דער יאֹר פוּן מִצרַיִם. 6 דער וואָס בנה אין שָמַיִם זייַנע מעלות [מַעֲלָה], און יסד זייַן אֲגֻדָּה אויף אֶרֶץ; וואָס קרא הַמָּיִם פוּן ים, און שפך זיי אויפן פּני הָאָרֶץ; ה' איז שְמוֹ . 7 באמת, אַזוי ווי בּני-כושים זייַט איר מיר, בּני ישראל, אמר ה'. באמת, איך האָבּ אויפגעבּראכט ישראל פוּן אֶרֶץ מִצרַיִם, און די פלִשתים פוּן כַפתוֹר, און אַרָם פוּן קיר. 8 הנה, די אויגן פוּן אֲדֹנָי ה' זייַנען אויף דעם ממלכה החטאה, און איך שמד עס פוּן פּני הָאֲדָמָה, אָבער שמד וועל איך נישט שמד דאָס בּית יעקב, אמר ה'. 9 וואָרעם הנה, איך צוה און וועל לאָזן נוע דאָס בּית ישראל צווישן כּל הַגּוֹיִם, אַזוי ווי עס ווערט נוע אין אַ כְּבָרָה; אָבער נישט אַ צְרוֹר וועט נפל צו אֶרֶץ. 10 דורכן חֶרֶב וועלן מות כּל חַטָּאִים פוּן עַמִּי [זען ישעיה 53:8], וואָס אמר: נישט נגש און זיך קדם אויף אונדז וועט דאָס רָעָה. 11 אין יום ההוא וועל איך קום דאָס סֻכַּת דָּוִד

הַנֹפֶלֶת [נפל], און איך וועל גדר אירע פֶּרֶץ, און זייַנע הֲרִיסָה וועל איך קום, און וועל עס בנה ווי אין יְמֵי עוֹלָם; 12 כדי עס זאָלן ירש דעם שְאֵרִית פוּן אֶדוֹם און כּל גּוֹיִם די וואָס מייַן שֵם ווערט קרא אויף זיי , אמר ה', דער וואָס עשׂה דאָס דאָזיקע. 13 הנה, ימים בוא, אמר ה', און דער חוֹרֵש וועט זיך נגש דעם קֹצֵר, און דער דֹרך ענבים אָן דעם מֹשך הזרע; און די הָרִים וועלן נטף עסיס, און כּל גבעות [גבעה] וועלן מוג. 14 און איך וועל שוב די שבוּת פוּן עַמִּי ישראל, און זיי וועלן בנה ערים נשמוֹת און זיך ישב, און נטע כּרמים און שתה זייער ווייַן, און עשׂה גַנּוֹת און אכל זייער פרי. 15 און איך וועל זיי נטע אויף זייער אֲדָמָה, און זיי וועלן מער נישט נתש ווערן פוּן אֲדָמָה וואָס איך האָבּ זיי נתן אמר ה' אֱלֹקֶיךָ.