שמו2

1 און אן איש פון בית לוי איז הלך און האט לקח א בת לוי. 2 און די אשה איז הרה געווארן, און האט ילד א בן; און זי האט אים ראה אז ער איז טוב, און האט אים צפן 3 ירח. 3 און אז זי האט אים מער נישט יכל צפן, האט זי לקח פאר אים א תבה פון גומא, און האט עס חמר מיט חמר און מיט זפת; און זי האט שום דערין דאס ילד, און האט עס שום אין די סוף ביים שפה פון ניל. 4 און זיין אחות האט זיך יצב פון דער רחק, צו האבן דעת וואס מיט אים וועט עשה. 5 און בת פרעהן האט ירד זיך צו רחץ אין ניל; און אירע נערות זיינען הלך על זייט ניל. האט זי ראה דאס תבה צווישן די סוף, און זי האט שלח איר אמה, און האט עס זי לקח. 6 און זי האט עס פתח, און האט עס ראה: דאס ילד און הנה דאס נער בכה. האט זי זיך חמל אויף אים, און האט אמר: פון ילדי העברים איז דער דאזיקער. 7 האט זיין אחות אמר צו בת פרעה: זאל איך הלך און דיר קרא א מינקת פון די יידישע נשים, אז זי זאל ינק פאר דיר דאס ילד? 8 האט בת פרעה צו איר אמר: הלך! און איז העלמה הלך און האט קרא די אם הילד. 9 און בת פרעה האט צו איר אמר: נעם אוועק דאס דאזיקע ילד, און ינק עס פאר מיר, און איך וועל דיר נתן דיין לוין. האט די אשה לקח דאס ילד, און האט עס נוק. 10 און אז דאס ילד איז גדל געווארן, האט זי אים געבראכט צו בת פרעה, און ער איז איר געווארן פאר א בן. און זי האט קרא שמו משה , און האט אמר: ווייל פון מים האב איך אים משה. 11 און עס איז געווען אין יענע טעג, אז משה איז גדל, איז ער יצא צו אחיו, און האט זיך ראה צו זייערע סבלות; און ער האט ראה אן איש א מצרי נכה אן איש א יידן, פון אחיו. 12 האט ער זיך פנה אהער און אהין, און אז ער האט ראה אז קיין איש איז נישטא, האט ער נכה דעם מצרי, און האט אים טמן אין חול. 13 און ער איז יצא אויפן 2נן יום, און הנה 2 אנוש יידן נצה זיך; האט ער אמר צו דעם רשע: למה נכה דיין רֵעַ? 14 האט יענער אמר: מי האט דיך שום פאר אן איש א שר און א שופט איבער אונדז? צי מיינסטו מיך צו הרג, אזוי ווי דו האסט הרג דעם מצרי? האט משה ירא, און ער האט אמר: פארוואר, די זאך איז ידע געווארן. 15 און פרעה האט שמע פון דער דאזיקער זאך, און ער האט בקש הרג משהן. איז משה ברח פון פאר פרעהן, און ער האט זיך ישב אין ארץ מדין; און ער איז ישב ביי א באר. 16 און דער פריסטער פון מדין האט געהאט 7 בנות; זיינען זיי בוא, און האבן דלה און מלא די רהטים [רהט], כדי שקה די צאן אביהן. 17 נאר די רועים זיינען בוא, און האבן זיי גרש. איז משה קום און האט זיי ישע, און האט שקה זייערע צאן. 18 און אז זיי זיינען בוא צו אביהן רעואלן, האט ער אמר: מדוע זייט איר היום בוא אזוי מהר? 19 האבן זיי אמר: אן איש א מצרי האט אונדז נצל פון דער יד פון די רועים, און גם דלה האט ער דלה פאר אונדז, און האט שקה די צאן. 20 האט ער אמר צו זיינע בנות: און ווו איז ער? למה דען האט איר דעם איש עזב? קרא אים, כדי ער זאל אכל לחם. 21 און משה האט יאל צו ישב ביי דעם איש; און ער האט נתן משהן זיין בת צפורהן. 22 און זי האט ילד בן, און ער האט קרא שמו גרשים, ווייל ער האט אמר: איך בין א גר אין אן ארץ נכריה. 23 און עס איז געווען אין ימים הרבים, איז מות דער מלך מצרים, און די בני-ישראל האבן אנח פון דער עבודה, און זיי האבן זעק, און זייער געשריי איז עלה צו האלוקים צוליב דער עבודה. 24 און אלוקים האט שמע זייער נאקה, און אלוקים האט זכר אן זיין ברית מיט אברהמען, מיט יצחקן, און מיט יעקבן. און אלוקים האט ראה די בני-ישראל, און אלוקים האט ידע [געמערקט].