ברא47

1 און יוסף איז בוא און האט נגד פרעהן, און האט אמר: אבי און אחי, מיט זייערע צאן און זייערע בקר און כל וואס זיי האבן, זיינען בוא פון ארץ כנען, און זיי זיינען אין ארץ גושן. 2 און פון צווישן פון אחיו האט ער לקח 5 אנוש, און האט זיי יצג פאר פרעהן. 3 האט פרעה אמר צו אחיו: מה מעשיכם? האבן זיי אמר צו פרעהן: רועה צאן זיינען עבדיך, אזוי מיר, אזוי אבותינו. 4 און זיי האבן אמר צו פרעהן: צו גור אין הארץ זיינען מיר בוא, ווייל עס איז נישטא קיין מרעה פאר די צאן פון עבדיך, ווייל דער רעב איז כבד אין ארץ כנען. און איצט, נא, זאלן עבדיך ישב אין ארץ גושן. 5 האט פרעה אמר צו יוספן, לאמור: אביך און אחיך זיינען בוא צו דיר; 6 ארץ מצרים ליגט פאר דיר, אין מיטב הארץ ישב אביך און אחיך. זאלן זיי ישב אין ארץ גושן. און אויב דו ידע אז צווישן זיי זיינען דא אנוש חיל, זאלסטו זיי שום שרי מקנה איבער וואס איך האב. 7 און יוסף האט געבראכט אביו יעקבן, און ער האט אים עמד פאר פרעהן; און יעקב האט ברוך פרעהן. 8 און פרעה האט אמר צו יעקבן: וויפיל זיינען די ימי שני חייך? 9 האט יעקב אמר צו פרעהן: די ימי שני פון מיין מגור 130 שנה. ווינציק און רעים זיינען די ימי שני חיי, און זיי נשג נישט צו די ימי שני חיי אבותי אין די ימי זייער מגור. 10 און יעקב האט ברוך פרעהן, און איז יצא פון פאר פרעהן. 11 און יוסף האט ישב אביו און אחיו, און ער האט זיי נתן אחוזה אין ארץ מצרים, אין מיטב הארץ, אין ארץ רעמסס, אזוי ווי פרעה האט צוה. 12 און יוסף האט כול אביו און אחיו, און דאס כל בית אביו, מיט לחם, ווי פה פון טף. 13 און קיין לחם איז נישט געווען אין כל הארץ, ווייל דער רעב איז געווען זייער כבד, און ארץ מצרים און ארץ כנען זיינען להה געווארן פון דעם רעב. 14 און יוסף האט לקט דאס גאנצע געלט וואס האט זיך מצא אין ארץ מצרים און אין ארץ כנען, פאר דער שבר וואס זיי האבן שבר. און יוסף האט געבראכט דאס געלט אין בית פרעה. 15 און ווען דאס געלט איז תמם אין ארץ מצרים און אין ארץ כנען, זיינען כל מצרים בוא צו יוספן , לאמור: יהב! אונדז לחם; למה זאלן מיר מות פאר דיר? אז דאס געלט האט זיך אפס. 16 האט יוסף אמר: יהב אייערע מקנה, און איך וועל אייך נתן פאר אייערע מקנה, אויב דאס געלט האט זיך אפס. 17 האבן זיי געבראכט זייערע מקנה צו יוספן, און יוסף האט זיי נתן לחם פאר סוסים, און פאר מקנה הצאן, און פאר מקנה הבקר, און פאר חמורים; און ער האט זיי נהל מיט לחם אין יענעם שנה, פאר כל זייערע מקנה. 18 האט זיך דאס שנה תמם; און אויפן 2טן שנה זיינען זיי בוא צו אים, און האבן צו אים אמר: מיר וועלן נישט כחד פון אדוני, אז אזוי ווי דאס געלט איז תמם, און די מקנה הבהמה זיינען ביי אדוני, איז נישט שאר פאר אדוני אחוץ נאר גויתנו און אדמתינו . 19 למה זאלן מיר מות פאר דיינע אויגן, אי מיר אי אדמתינו? קנה ! אונדז און אדמתינו פאר לחם, און מיר מיט אדמתינו וועלן זיין עבדים צו פרעהן; און נתן! אונדז זריעה, כדי מיר זאלן חיה און נישט מות, און די אדמה זאל נישט ישם ווערן. 20 האט יוסף קנה כל אדמת מצרים פאר פרעהן, ווייל די מצרים האבן מכר איטלעכער זיין שדה, ווייל דער רעב האט זיך חזק איבער זיי; און הארץ איז געווארן הארץ לפרעה. 21 און דאס עם ער עבד צו ערים פון איין קצה גבול פון מצרים צום אנדער קצה. 22 נאר די אדמת פריסטער האט ער נישט קנה , ווייל די פריסטער האבן געקריגן א חוק פון פרעהן, און זיי האבן אכל זייער חוקם וואס פרעה האט זיי נתן; דעריבער האבן זיי נישט מכר זייער אדמה. 23 און יוסף האט אמר צום עם: אט האב איך היינט קנה אייך און אייער אדמה פאר פרעהן; נאט אייך זריעה, און זרע! די אדמה. 24 און עס וועט זיין ביי די תבואות, ווען איר נתן 1/5 צו פרעהן, און 4/5 וועלן אייך זיין פאר זריעה פון שדה, און פאר אייער אוכל, און פאר די וואס אין אייערע בתים, און צום אוכל פאר אייערע טף. 25 האבן זיי אמר: החיתנו ; לאמיר מצא חן אין די אויגן פון אדוני, און מיר וועלן זיין עבדים צו פרעהן. 26 און יוסף האט עס שום פאר א חוק ביז אויף יום הזה אויף אדמת מצרים, אז צו פרעהן זאל געהערן א 1/5. נאר די אדמת פריסטער אליין איז נישט געווארן פרעהס. 27 און ישראל איז ישב אין ארץ מצרים, אין ארץ גושן; און זיי האבן זיך דארטן אחז, און האבן זיך פרה און רבה זייער. 28 און יעקב האט חיה אין ארץ מצרים 17 שנה; און די ימי יעקבן, די שני חייו, זיינען געווען 147 שנה. 29 און די ימי ישראלן האבן קרב צום מות, און ער האט קרא בנו יוספן, און האט צו אים אמר: אויב, נא, איך האב מצא חן אין דיינע אויגן, שום! נא, ידך אונטער מיין ירך, און זאלסט עשה מיט מיר חסד און אמת: זאלסט מיך נישט קבר, נא, אין מצרים. 30 און אז איך וועל זיך שכב צו אבותי, זאלסטו מיך נשׂא פון מצרים, און מיך קבר אין זייער קבר . האט ער אמר: איך וועל עשה אזוי ווי דיין דבר. 31 האט ער אמר: שווער! מיר. און ער האט אים געשווארן; און ישראל האט זיך שחה ראש פון מטה.