1Pieśń psalmu samego Dawida.

2Gotowe jest serce moje, Boże! śpiewać i wysławiać cię będę, także i chwała moja.

3Ocućże się lutnio i harfo! gdy na świtaniu powstaję.

4Wysławiać cię będę między ludźmi, Panie! a będęć śpiewał między narodami.

5Albowiem większe jest nad niebiosa miłosierdzie twoje, i aż pod obłoki prawda twoja.

6Wywyszże się nad niebiosa, o Boże! a nad wszystkę ziemię chwała twoja.

7Niech będą wybawieni umiłowami twoi; zachowajże ich prawicą swoją, a wysłuchaj mię.

8Bóg mówił przez świętobliwość swoję; dlatego się weselić będę, że rozdzielę Sychem, a dolinę Sukkot rozmierzę.

9Mojeć jest Galaad, mój i Manases, a Efraim mocą głowy mojej, Juda zakonodawca mój.

10Moab jest miednicą do umywania mego, na Edoma porzucę obuwie moje: przeciwko Filistynom trąbić będę.

11Któż mię zaprowadzi do miasta obronnego? Któż mię przywiedzie aż do ziemi edomskiej?

12Izali nie ty, o Boże! któryś nas był odrzucił, a nie wychodziłeś, o Boże! z wojskami naszemi?

13Dajże nam pomoc z ucisku; albowiem omylna jest pomoc ludzka. W Bogu sobie mężnie poczynać będziemy, a on podepcze nieprzyjaciół naszych.