שמו4

1 האט ענה משה און האט אמר: נאר זיי וועלן דאך מיר נישט אמן , און וועלן נישט שמע צו מיין קול, ווייל זיי וועלן אמר: ה' האט זיך נישט באוויזן צו דיר. 2 האט ה' צו אים אמר: וואס איז דאס אין ידך? האט ער אמר: א מטה. 3 האט ער אמר: שלך אים צו ארצה. האט ער אים שלך צו ארצה, און ער איז געווארן א נחש; און משה איז נוס פאר איר. 4 האט ה' אמר צו משהן: שלח ידך, און אחז זי אן זנב: האט ער שלח זיין יד, און האט זי חזק, און זי איז געווארן א מטה אין זיין יד: 5 למען זיי זאלן אמן, אז ה', אלוקי אבותם, אלוקי אברהמען, אלוקי יצחקן, און אלוקי יעקבן, האט זיך באוויזן צו דיר. 6 און ה' האט ווידער צו אים אמר: עוד בוא נא דיין יד אין דיין חיק. האט ער בוא ידו אין זיין חיק; און ווי ער האט זי יצא, הנה ידו איז מצורעת [צרע] ווי שלג. 7 האט ער אמר: שוב ידך אין דיין חיק. האט ער שוב ידו אין זיין חיק; און ווי ער האט זי יצא פון זיין חיק, און הנה זי איז ווידער געווארן אזוי ווי זיין בשר. 8 און עס וועט זיין, אז זיי וועלן דיר נישט אמן, און וועלן נישט שמע צו דעם קול פון דעם 1טן אות, וועלן זיי אמן אין דעם קול פון דעם אות אחרון. 9 און עס וועט זיין, אז זיי וועלן די דאזיקע 2 אותות גם זיי נישט אמן, און וועלן נישט שמע צו דיין קול, זאלסטו לקח פון מים פון ניל, און שפך אויף דער יבשה, און מים וואס דו וועסט לקח פון ניל, וועט ווערן דם אויף דער יבשה. 10 האט משה אמר צו ה': נא, אדוני, איך בין נישט קיין איש דברים, סיי פון תמול, סיי פון אייערנעכטן, סיי פון זינט דו דבר צו עבדך; ווייל איך בין כבד אויפן פה, און כבד אויף דער לשון. 11 האט ה' אמר צו אים: מי האט שום דעם אדם א פה? אדער מי שום אלם , אדער חרש, אדער זעעדיק, אדער עיוור, אויב נישט איך, ה'? 12 דעריבער הלך! איצט, און איך וועל זיין מיט דיין פה, און וועל דיך לערנען וואס דו זאלסט דבר. 13 האט ער אמר: נא, אדוני, שלח! דורך וועמען דו וועסט שלח. 14 האט דער אף ה' חרה אויף משהן, און ער האט אמר: איז נישט פאראן אהרן אחיך, דער לוי? איך ידע אז ער דבר יא דבר. און הנה, ער יצא דיר נאך אנטקעגן, און ווי ער וועט דיך ראה, אזוי וועט ער זיך שמח אין זיין לב. 15 און וועסט דבר צו אים, און וועסט שום די דברים אין זיין פה, און איך וועל זיין מיט דיין פה, און מיט זיין פה, און וועל אייך לערנען וואס איר זאלט עשה. 16 און ער וועט דבר פאר דיר צום עם; און עס וועט זיין, ער וועט דיר זיין פאר א פה, און דו וועסט אים זיין ווי אלוקים. 17 און זאלסט לקח אין ידך דעם דאזיקן מטה, וואס מיט אים וועסטו עשה די אותות . 18 איז משה הלך און האט זיך שוב צו זיין שווער יתרון, און האט צו אים אמר: לאמיך הלך, נא, און זיך שוב צו מיין אחים וואס אין מצרים, און לאמיך ראה אויב זיי העודם חיים [עוד חי]. האט יתרו אמר צו משהן: הלך! בשלום. 19 און ה' האט אמר צו משהן אין מדין: הלך! שוב! קיין מצרים, ווייל מות זיינען כל אנוש וואס האבן בקש דיין נפש. 20 האט משה לקח זיין אשה און זיין בנים, און האט זיי רכב אויף חמור, און ער האט זיך שוב קיין ארץ מצרים. און משה האט לקח מטה האלוקים אין זיין יד. 21 און ה' האט אמר צו משהן: ווען דו הלך זיך צו שוב קיין מצרים, ראה! כל מופתים וואס איך האב שום אין דיין יד, אז דו זאלסט זיי עשה פאר פרעהן; נאר איך וועל חזק לבו, און ער וועט נישט שלח העם. 22 און זאלסט אמר צו פרעהן: אזוי האט אמר ה': מיין בן מיין בכור איז ישראל; 23 און איך האב צו דיר אמר: שלח! בני, ער זאל מיר עבד, און דו ווילסט אים נישט שלח; הנה, איך הרג בנך בכורך. 24 און עס איז געווען בדרך אין א מלון, האט אים פגש ה', און האט אים בקש צו מות. 25 האט צפורה לקח א צור, און האט כרת די ערלה פון איר בן, און האט נגע צו זיינע רגלים; און זי האט אמר: פארוואר, א חתן-דמים ביסטו צו מיר. 26 און ער [ה'] האט אים רפה. דעמאלט האט זי אמר, א חתן-דמים, פון וועגן דער מוּלָה. 27 און ה' האט אמר צו אהרנען: הלך! אנטקעגן משהן צום מדבר. איז ער הלך, און האט אים פגש אויפן הר האלוקים, און ער האט אים נשק . 28 און משה האט נגד אהרנען כל דברי ה', מיט וואס ער האט אים שלח, און כל אותות וואס ער האט אים צוה. 29 און משה און אהרן זיינען הלך און האבן אסף כל זקני בני-ישראל. 30 און אהרן האט דבר כל הדברים, וואס ה' האט דבר צו משהן, און ער האט עשה די אותות פאר די אויגן העם. 31 און העם האט אמן ; און ווי זיי האבן שמע אז ה' האט פקד אן די בני-ישראל, און אז ער האט ראה זייער עני, אזוי האבן זיי זיך קדד און זיך שחה.