במד5

1 און ה' האט דבר צו משהן, לאמור: 2 צוה! די בני-ישראל, זיי זאלן שלח פון מחנה כל צרוע [צרע], און כל זוב, און כל וואס איז טמא פון א נפש. 3 סיי א זכר סיי א נקבה זאלט איר שלח מחוץ מחנה זאלט איר זיי שלח, כדי זיי זאלן נישט טמא זייערע מחנה וואס איך שכן צווישן זיי. 4 האבן די בני-ישראל אזוי עשה, און זיי האבן זיי שלח מחוץ מחנה; אזוי ווי ה' האט דבר צו משהן, אזוי האבן די בני-ישראל עשה. 5 און ה' האט דבר צו משהן, לאמור: 6 דבר צו די בני-ישראל: אן איש אדער אן אשָה, אז זיי וועלן עשה עפעס א חטואת האדם, צו מעול מעל אן ה', און יענע נפש וועט זיך אשם, 7 זאלן זיי זיך והתודו (ידה) זיין אויף זייער חטאת וואס זיי האבן עשה; און ער זאל שוב דעם אשם פון זיין ראש, און יסף דערצו 1/5 דערפון, און נתן צו דעם קעגן וועמען ער האט זיך אשם. 8 און אז דער איש האט נישט קיין גואל , וועמען שוב דאס אשם, זאל דאס אשם וואס דארף שוב ווערן, געהערן צו ה', צום כהן; אחוץ דעם איל הכפרים, וואס דערמיט זאל מען מאכן כפרה פאר אים. 9 און כל תרומה, פון כל קדשים פון די בני-ישראל, וואס זיי וועלן קרב צום כהן, זאל געהערן צו אים. 10 און די קדשים פון איטלעכן זאלן געהערן צו אים: וואס עמיצער וועט נתן צום כהן, זאל געהערן צו אים. 11 און ה' האט דבר צו משהן, לאמור: 12 דבר צו די בני-ישראל, און זאלסטו אמר צו זיי: אז עמיצן איינעמס אשָה וועט שטה, און וועט מעל א מעל אן אים, 13 און אן איש וועט שכב מיט איר א שכבת זרע, און עס וועט זיין עלם פון די אויגן פון איר איש, ווייל זי איז טמא געווארן סתר, און קיין עדות אקעגן איר איז נישטא, און זי איז נישט תפש געווארן; 14 און א רוח קנאה וועט עבר אויף אים, און ער וועט ווערן קנא אויף זיין אשָה, ווען זי איז טמא געווארן; אדער א רוח קנאה וועט עבר אויף אים, און ער וועט ווערן קנא אויף זיין אשָה, און זי איז נישט טמא געווארן; 15 זאל דער איש ברענגען זיין אשָה צום כהן, און ברענגען איר קרבן מיט איר, 1/10 איפה קמח שׂעורים; ער זאל נישט יצק דערויף שמן, און נישט נתן דערויף לבונה, ווייל א מנחת קנאות איז דאס, א מנחת זכרון, וואס זכר אן עוון. 16 און הכהן זאל זי קרב, און זי עמד פאר ה'. 17 און הכהן זאל לקח מים קדושים אין א כלי חרשׂ, און פון דעם עפר וואס איז אויפן קרקע פון משכן זאל הכהן לקח, און נתן אין דעם מים. 18 און הכהן זאל עמד די אשה פאר ה', און פרע דעם ראש פון דער אשה, און נתן אויף אירע האנטפלעכן דאס מנחת זכרון, דאס איז דאס מנחת קנאות; און אין דעם כהנס יד זאל זיין דאס דאזיקע מי המרים וואס מאכט ארר. 19 און הכהן זאל זי באשווערן, און אמר צו דער אשָה: אויב קיין איש איז נישט שכב מיט דיר, און אויב דו ביסט נישט שטה אין טמאה הינטער דיין איש, בלייב הנקי (נקה) פון דעם דאזיקן מי המרים וואס מאכט ארר. 20 אויב נאר דו ביסט שטה הינטער דיין איש, און אויב דו ביסט טמא געווארן, און אן איש איז נתן זיין שכובת צו דיר אחוץ דיין איש 21 הכהן זאל באשווערן די אשָה מיט א שבועת האלה, און הכהן זאל אמר צו דער אשָה, זאל דיך ה' נתן פאר אן אלה און פאר א שבועה צווישן עמך, אז ה' וועט נתן נופלת [נפל] דיין דיך, און צבה דיין בטן; 22 און דאס דאזיקע מים וואס מאכט ארר זאל בוא אין דיינע אינגעווייד, צו צבה דעם בטן, און נפל דעם דיך; און די אשָה זאל אמר: אמן! אמן! 23 און הכהן זאל כתב די דאזיקע אלות אויף א ספר, און מחה אין דעם מי המרים. 24 און ער זאל שקה דער אשָה מי המרים וואס מאכט ארר, און המים וואס מאכט ארר וועט בוא אין איר פאר מרים [מר]. 25 און הכהן זאל לקח פון דער יד האשה דאס מנחת הקנאות, און נוף דאס מנחה פאר ה', און עס קרב צום מזבח. 26 און הכהן זאל קמץ פון דעם מנחה איר אזכרת, און קטר אויפן מזבח; און דערנאך זאל ער שקה דער אשָה המים. 27 און אז ער וועט איר שקה המים, איז, אויב זי איז טמא געווארן, און האט מעל א מעל אן איר איש, וועט המים וואס מאכט ארר, בוא אין איר פאר א מרים [מר], און איר בטן וועט צבה ווערן, און איר דיך וועט נפל; און די אשָה וועט ווערן פאר אן אלה צווישן איר עם. 28 אויב אבער די אשָה איז נישט טמא געווארן, און זי איז טהורה, וועט זי בלייבן נקה, און זרע וועט זרע. 29 דאס איז דער תורת הקנאות: אז אן אשָה וועט שטה הינטער איר איש, און וועט טמא ווערן, 30 אדער אז א רוח קנאה וועט בוא אויף אן איש, און ער וועט ווערן קנא אויף זיין אשָה, זאל ער עמד די אשָה פאר ה', און הכהן זאל עשה צו איר דעם דאזיקן תורה. 31 און דער איש וועט זיין נקה פון עוון, און יענע אשָה וועט נשׂא איר עוון .